Վերլուծական

Կարդում ես՝ Արցախը հոսանքազրկված է այս պահին։ Արցախցիներն արդեն որերորդ օրն է զրկված են բնական գազից։ Թույլ չեն տալիս վերանորոգել միակ գազատարը, որ չգիտես ազերիներն են պայթեցրել թե ռուսները։ Խաղաղ արցախցիների նկատմամաբ օրը ցերեկով ահաբեկչություն է իրականացվում՝ շարունակվող հիբրիդային պատերազմ, որ կարող է հանգեցնել հումանիտար ճգնաժամի։ Բայց ով զարմանք, հայտնաբերում ես՝ մարդիկ մեղադրում են ում ասես բացի ռուսից։ Այսինք Պուտինը զորք է մտցրել Արցախ ու չի կարողանու՞մ ապահովել արցախահայության անվտանգությունը։ Բա ինչ են անում խաղաղապահ «իվանները», որոնց Արցախում աղուհացով դիմավորեցին։ Ուր է չքվել «ռսի օրհնած ոտը» Խրամորթում։ Իսկ Աղդամի ռուս-թուրքական մոնիտորի՞նգը ինչ եղավ։ Թե կարևորը լավրովը «պլանը» կազմեց, շոյգուն «օպերացիան» իրականացրեց, պուտինն էլ հրադադարի պայմաններն անձամբ թելադրեց։ Թե կարևոր...

Գլուխներս մտցրած ավազի մեջ շարունակում ենք մրափել, ոչ մի կերպ չենք ցանկանում առերեսվել իրականության հետ, հույսներս նորից աստծո վրա ենք դրել: Իշխանություն-ընդդիմություն թարախապալար գոյացությունները միայն նողկանք են առաջացնում և հենց իրենցով սպառնալիք են հայ ազգի և պետության համար: 44 օրյա դավադիր և պայմանավորված պատերազմից առաջ տիրում էր նույն մթնոլորտը, Կրեմլը բեմադրել էր անձնական օգտագործման սև ու սպիտակ ստրուկների թատրոնը որպեսզի Արցախը Ադրբեջանի հետ հեշտությամբ կիսի: Ազգային Ժողով կոչվող ախոռում, Հեռուստաընկերություններ կոչվող հավաբներում լուռ ու մունջ է, կարծես ոչինչ չի կատարվում, զբաղված են ամեն ինչով բացի կարևորագույնից` պետության և ազգի անվտանգության խնդիրն օրակարգից բացակայում է: Աշխարհով մեկ թմբկահարվում է պատերազմի վտանգի մասին, որի իրականություն դառնալու...