Նախ, ես խոստովանություն ունեմ անելու, հազվադեպ եմ դա անում, ոչ թե խոստովանության մասը, ես խնդիր չունեմ ընդունելու թերությունս կամ խոստովանելու սխալներս, բայց մյուս մասը, ես հազվադեպ եմ տատանվում, երբ որոշում եմ արտահայտել միտքս, անհանգստանում եմ այն իրականացնելու համար, բայց այս հոդվածը, որ գրում եմ, հաճախ հետաձգում էի գրելը, հետևաբար և իմ ենթագիտակցական, և գիտակցական մտքում վարանում էի, մինչև վերջապես որոշեցի առաջ գնալ, քանի որ 2021 թվականի օգոստոսից սկսած, ես զգացի մի շարք վերաբերմունքներ, վարքագիծ և ամենավատը մարդկանց, ովքեր արդարացնում էին այնպիսի մտածելակերպ, դիրքորոշում և պահվածք, որոնք բոլորն ինձ զարմացրեցին և նույնիսկ ցնցեցին:
Ավելի վատն այն է, որ նման քաղաքական վարքագիծը չի իրականացվել մեկ քաղաքական խմբի, ոչ էլ մեկ միջավայրի կողմից, հայկական սփյուռքի փորձառու մարդիկ, ովքեր ազգային դաշտում հարուստ փորձ ունեին, թվում էր, թե միաժամանակ վարվում էին համանման միասնական, գրեթե նույնական համակարգված մարտավարությամբ և ռազմավարությամբ: Ավելին, հանրապետության ներսում մթնոլորտը նման էր հանդուրժողականության բացակայությունը, դեմագոգի լեզվով խոսելու պնդումը, դիմացինին լսելուց հրաժարվելը, քննարկումը մեղադրանքների փոխանակման հոսքով փոխարինելու ապարդյուն հակաարդյունավետ մեթոդներ, որտեղ մեղադրանքների դեմ ինքնաարդարացումը և ինքնապաշտպանությունը հազվադեպ և գրեթե երբեք չեն արդարացնում նրան:
Ամբողջական հոդվածը, հետևյալ հղոմով՝ https://www.socialist-armenia.org/politicaldetail/119/Armenian-National-Unity-Dialogue-Political-Tolerance/Politics/Armenia
Պետրոս Մանուկյան