ՇԱՐԺՈՒՄ ՀԱՅՐԵՆԵԱՑ ԿԱՐՆՈՅ (Ձայն մը հնչեց)

Ձայն մը հնչեց Էրզըրումի հայոց լեռներէն,
Թունդ-թունդ ելան հայի սրտեր զէնքի շաչիւնէն:

Հայ գիւղացին դարուց ի վէր սուր, զէնք չէր տեսած,
Դաշտը թողուց՝ սուր, հրացան բահի տեղ առած:

Հայ ծերուկը՝ ցուպն ի ձեռին, լալով խնդրում է
Հայրենիքի ազատութիւն տեսնել ու մեռնել:

Հայ տիկինը ըստիպում է ամուսնուն գնալ,
Պատերազմի դաշտին վրայ վէրք տալ՝ ըստանալ:

Քնքոյշ կեանքը ծանր է թւում հայ օրիորդին,
Զէնքն ի ձեռին՝ սիրտ է տալիս հայոց քաջերին:

Երիտասարդք թոթով լեզուով նամակ ցրուել են,
Արարատայ դաշտին վրայ զինուորք խմբուել են:

Ալ բա՛ւ լացիր, Մա՛յր Հայաստան, երկի՛րըդ փառաց,
Քո զինուորքըդ միշտ կտրիճ են, որչափ ալ քաղցած:

Ա՛ռ ու գգուէ՛ այդ քաջերը քո սրտիդ վրայ,
Որք կը թափեն իւրեանց արիւն սուրբ հողիդ վրայ:

Անմիութիւն՝ տունը քանդող հայոց խեղճ ազգին,
Հրաժարեցաւ, տեղի տուաւ միութեան ձայնին:

Լսեց սուլթան ու սառեցաւ արիւնը վատին,
Չէր երազած հային տեսնել նա այդ վիճակին:

Եւրոպային լուրը հասաւ շարժման հայ գեղջկին,
Ուրախական ողջոյն տուաւ հայրենասէրին:

Ցնծա՛, մայր մեր, ո՜վ Հայաստան, որդիքդ միացան,
Ութը դարու սուգ ու թախիծ քեզնից վերացան:

Ուսումն ու լոյս, ազատութիւն արդ քեզ են ընկեր,
Սուր, հրացան, եռանդ ռազմի՝ պաշտպան անվեհեր:

Ուրախացաւ մայր Հայաստան, ելաւ կանգնեցաւ,
Հին դարերու սուգ, տառապանք մի քիչ մեղմացաւ: