Մեղրի֊Շուանիձոր֊Նռնաձոր հատուածը Ռուսաստա՞ն է, որ ռուսները կանգնեցնում ու «շմոն» են անում ճանապարհով երթեւեկող ՀՀ քաղաքացիների մեքենայները։ Սրանց այդ իրաւունքն ո՞վ է տուել, այն ո՞ր թղթի վրայ է արձանագրուած։ Հարցն, ի հարկէ, հռետորական է։ Եւ թող ոչ ոք միամտաբար չկարծի, թե «սպիտակ» ու «սեւ» թուրքերի միջեւ կայ որ եւ է էական տարբերութիւն։ Ըստ էութեան՝ դոյզն իսկ տարբերութիւն չկա՛յ։ Կասէք՝ այդ դէպքում ելքը ո՞րն է։ Ելքեր-լուծումներ միշտ կան, բայց դրանք իրականութիւն դարձնելու համար ազգային հանրութեան եւ նրա ճանաչուած ընտրանու կամք են պահանջում՝ երկաթեայ համբերութիւն, վճռականութիւն եւ սահմռկեցուցիչ անողոքութիւն․․․ Բայց սպառողական ինքնասպան բթամտութեան մէջ փտող հանրութիւնը, քաղաքագէտ ու քաղգործիչ կոչուող անգաղափար ու կեղծիրապաշտ դեգեներատները շարունակելու են գահավիժել դէպի նոր ցեղասպանութիւն։ Եթե ազգային հանրութեան մեծագոյն մասը խրտնում ու ծաղրում է քաղաքական ազգայնականութիւնը եւ ազգակերտ ու հասարակակերտ հոգեւոր-ոգեղէն արժէքները, ապա ցեղասպանութիւնն ինքնին հայութեան վիրահատական բուժման վերջին միջոցն է։ «Խաղաղութեան աւրակարգ» երազելը, ամէն մեծ ու փոքր սեղանին «խաղաղութեան» կենաց խմելը՝ վերահաս երկրորդ ցեղասպանութեան հրաւիրակոչն է։ Եւ ձեր խաղաղութեան կենացներն անմիջապէս ու պատրաստակամաւրէն լսելի են՝ Վարդենիսում, Գորիսում եւ ամէնուր։ Թուրքն ի դուռն է եւ չի ուշանայ։