Ալան Սիմոնյանի թաքնված ցուցումը՝ «ընդդիմադիր» պատգամավորներին մանդատից զրկելու մասին – Պետրոս Մանուկյան

Որպեսզի փորձեմ լինել հնարավորինս օբյեկտիվ և փորձեմ ստանալ ճշգրիտ տեղեկատվություն

Ըստ՝ https://www.1in.am/

Պարոն Սիմոնյանն ասաց.

«Ընդդիմությունը պետք է մտածի խորհրդարան վերադառնալու մասին, ԱԺ աշխատանքը դրանից որևէ կերպ չի տուժում, դրանից տուժում են իրենք»,- այսօր լրագրողների հետ զրույցում ասել է ԱԺ նախագահ Ալեն Սիմոնյանը՝ անդրադառնալով «Հայաստան» խմբակցության՝ ԱԺ նիստերը բոյկոտելու վերաբերյալ հայտարարությանը։ «Իրենք շարունակում են զբաղեցնել սենյակներ, ստանալ աշխատավարձ, բայց չգալ նիստերին»,- ասել է Սիմոնյանը՝ շարունակելով․ «Ծանոթացել եմ մի հետազոտության․ հարցում է անցկացվել և մեր քաղաքացիների 90 տոկոսը՝ անկախ քաղաքական հետաքրքրություններից, բացասական են վերաբերվում այդ գործելաոճին։ Ինչ վերաբերում է հետագային, ես չեմ կարծում, որ մենք ևս մեկ անգամ իրենց կտանք այդ հնարավորությունը՝ չգալ այստեղ, և դա մնա առանց հետևանքի»։ Արդյոք այդպիսով սպառնում է մանդատներից զրկե՞լ ընդդիմադիր պատգամավորներին՝ հարցին, ԱԺ նախագահը պատասխանել է․ «Չեմ սպառնում, ուղիղ ասում եմ, և դա օրենքի պահանջն է»։

(https://www.1in.am/3161923.html)

Հիմա, որպեսզի փորձեմ լինել արդար, օբյեկտիվ և արտահայտել իմ տպավորությունը բոլոր կողմերից, ես ուզում եմ հնարավորինս քննարկել այս սցենարը.

Նախ, ես չգիտեմ Հայաստանի սահմանադրության մասին, ես գիտեմ այս սցենարի մասին իմ լիբանանյան փորձից, դարձյալ Լիբանանում բոլոր որոշումները պետք է հիմնված լինեն կոնսենսուսի վրա, քանի որ լիբանանցիները կառավարվում են տարբեր կրոնական համայնքերի կողմից, և մոտեցումը հետևյալն էր. որ յուրաքանչյուր որոշում պետք է ընդունվի այն բանից հետո, երբ բոլոր հիմնական կրոնական համայնքը համաձայնություն ձեռք բերեն, այնպես որ ոչ մի խումբ իրեն անտեսված կամ ոտնձգություն չզգա:

Ճիշտ է, մի տեսանկյունից սա լավ պրակտիկա է, սա երաշխավորում է, որ լիբանանյան գործվածքի ոչ մի մեծ մաս անտեսված, ոտնահարված զգա:

Դարձյալ, սա նաև աղետներ բերեց Լիբանանին տասնամյակներ շարունակ, քանի որ շատ հաճախ այս կոնսենսուսն ու միասնությունը չեր ապահովվում վճռորոշ կետերի շուրջ, դա կաթվածահար արեց երկիրը տասնյակ առիթներով, նախագահներ չընտրվեցին, քանի որ 55%-ից բարձր մեծամասնություն չապահովվեց, և Լիբանանը: հետաձգել է նախագահ ընտրել և մեկ տարուց ավելի երկու անգամ մնացել առանց հանրապետության նախագահի, ամիսներով ձգձգվել են կառավարության կազմավորումները, այս ամենը կաթվածահար է արել ինստիտուտները.

Բայց այս պրակտիկան ունի նաև իր չափազանց դրական կողմը՝ իդեալական ժողովրդավարական երկրներում. մեծամասնությունները երաշխավորում են, որ փոքրամասնությունները երբեք իրենց անտեսված չզգան, կամ իրենց դիրքորոշումը հաշվի չառնվի, չլսվի, որ նրանք չկարողանան մասնակցել որոշումների կայացման գործընթացին կամ հեռացվեն իրենց ազգային դերից՝ միայն այն պատճառով, որ փոքրամասնություն են։

Հիմա ես այս սցենարը լուսաբանեցի տեսական տեսանկյունից, ընդհանուր գաղափարի վրա հիմնված վերլուծություն, սկզբունքորեն, բայց ուզում եմ լուսաբանել նաև այն պրակտիկայից և իրականացմանց, որը տեղի է ունեցել Հայաստանի Հանրապետությունում 2018 թվականից սկսած, երբ եկավ Քաղաքացիական պայմանագիրը։ իշխանությանը ժողովրդավարական խաղաղ հեղափոխության շնորհիվ, որը գլխավորում էր ժողովուրդը, քաղաքացիական հասարակությունը, բայց հանկարծ հայտարարվեց, որ այն ստեղծվել է ներկայիս վարչապետ պարոն Նիկոլ Փաշինյանի շնորհիվ, ով հռչակվեց ժողովրդի և Հայաստանի չեմպիոն։ ազատարար, Մեսիա, Հերոս ….

Հեղափոխության ամենահայտնի երգում բառերն ասում են.

«Մերսի քեզ Փաշինյան Նիկոլ».

https://www.youtube.com/watch?v=XpuuM1wecso

Հիմա ոմանք կարող են ասել՝ սա ի՞նչ կապ ունի իրական քաղաքական գործընթացի հետ, դա ընդամենը երգ է, և ցանկացած զգացմունքային կարող է նման հուզական արտահայտություններ տարածել.

Իրոք, բայց ես կարող եմ պնդել, որ այս մտածելակերպը, մոտեցումը, տրամաբանությունը տիրեց, և ես կարող եմ նույնիսկ ավելի հեռուն գնալ՝ հայտարարելու, որ սա հենց այն մոտեցումն է, որը խեղաթյուրեց հեղափոխությունը, շրջեց և շեղեց այն ուժեղացված էգոների, վերաբերմունքի ուղի, որը վերածվեց. ամբարտավանությունն ու համառությունը, և հենց դա էր պատճառը, որ հեղափոխությունը խորտակվեց, նույնիսկ դեռևս 2018 թվականի վերջին եռամսյակում հեղափոխությունը իրականում խորտակվեց, և ես և շատ մարդիկ նորից ու նորից զգուշացնում էինք, որ հեղափոխությունը կորցրել է ուղղության զգացումը։ , և որ միայն ժամանակի հարց էր, մինչև հեղափոխությունը, որը հիմնված է վարչապետի ժողովրդականության և ժողովրդի աջակցության վրա, իր թափ կթափի և դառնա ժամանակավոր մեծամասնություն, որի ժողովրդականությունը նվազում է, ոչ ոք չլսեց։

2021 թվականի արտահերթ ընտրություններից հետո «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը կորցրեց ընտրողների 80%-ի մեծամասնությունը և ավելի քան 880 000 ձայն՝ ստանալով 680 000 ձայնով ընտրողների 49%-ի 53,7%-ը՝ այդպիսով ձեռք բերելով տեխնիկական, սահմանադրական և ժողովրդավարական մեծամասնություն։ ձայների 53,7%-ից, բայց իրականում 27%-ից պակաս ձայն

Իսկ մանդատներ խլելու հասկացություն անելու համար պարոն Սիմոնյանը բարոյական կամ ազգային/հայրենասիրական իրավունք չունի փորձել ենթադրություններ անել, թե քայլեր են արվելու ընդդիմության պատգամավորներին մանդատից զրկելու համար, նման քայլ անգամ չպետք է հիշատակվի. և եթե սահմանադրությունը նման հոդված է նախատեսում, ապա այն պետք է վերանայվի և հանվի, իմ համեստ կարծիքով, քանի որ դա նշանակում է անցնել և ժխտել ընտրողների ընտրությունը, մինչդեռ ընտրողները ընտրել են այս տարբերակը՝ անկախ իրենց ներկայացուցիչների պահվածքից (ինչը ես դիտել որպես ծայրահեղ բացասական), և անկախ ընտրողների ընտրության տրամաբանությունից (որը ես սխալ եմ համարում, բայց ով եմ ես, որ որոշեմ, թե ինչն է ճիշտ կամ սխալ քաղաքացիների կամքի մեջ)

«մենք վայելում ենք երկաթե մանդատ» տերմինը. հետևաբար՝ «մենք կարող ենք անել այն, ինչ հարմար ենք համարում» հայտարարվել, օգտագործել, կրկնվել է նորից ու նորից վարչապետի, պալատի խոսնակ պարոն Սիմոնիոնի և. մյուսների կողմից այս փաստարկը դարձավ կարգախոս, ոչ միայն դա, դարձավ արդարացում, պատրաստի փաստարկ, մտածողություն, մոտեցում և իրականացվող քաղաքականություն.

Պարոն Ալեն Սիմոնյանի Ազգային Ժողովի նախագահ ընտրվելու առաջին իսկ օրվանից երիտասարդ անփորձ քաղաքական գործիչն արեց դասական սխալը, այնքան շատ անփորձ քաղաքական գործիչները նման

Բնական է լինել անփորձ, բայց նրա համար, որ նա այդքան անխոհեմ լինի, և շրջապատը չփորձի զգուշացնել նրան, բացահայտում է այն օրինակը, որով տառապում է Քաղաքացիական պայմանագիրը, այն է՝ կրկնել նույն սխալը նորից ու նորից, բայց գնալ նույն ճանապարհով: անկախ դրա ձախողված արդյունքներից ու հետեւանքներից

Պարոն Սիմոնյանը պատրանք ուներ, որ պետք է ցույց տա, որ ինքը խիստ կոշտ ուժեղ առաջնորդ է, համառ, ոչ զիջող կեցվածքով, որը ցանկանում է ցույց տալ, որ լիովին վերահսկում է, բայց դա սխալ ստացվեց, և կենտրոնական ընդդիմությունը շուտով բացահայտեց նրա պարզունակ մարտավառութիւնը, նա ցույց տվեց հանդուրժողականության պակաս, ճկունության պակաս, իրավիճակը կարգավորելու իմաստուն և խելացի մոտեցման բացակայություն, ընդդիմությունը կարողացավ նորից ու նորից սադրել նրան, այն իրավիճակներում, երբ նրանք բացահայտեցին նրա բնավորությունը, որ զուրկ է հանդուրժողականությունից:

Այո, ճիշտ է, որ ընդդիմությունն իրեն վատ պահեց, ուզում էին անդամալուծել(պարալիզացնե) նիստերը, ինչը կարողացան անել՝ լարվածությունը կլանելու և թուլացնելու իր անճարակության շնորհիվ, նա դեռ շատ հեռուն գնաց իր ձախողված մարտավարությամբ, հայտնվեց ինչ-որ մեկը. ով զուրկ է ստեղծագործութիւնից և հնարամտությունից՝ յուրաքանչյուր միջադեպի ժամանակ անվտանգության աշխատակիցներին ներս հրավիլելով, իսկ հայ անվտանգության աշխատակիցների՝ Ազգային ժողով մտնելը թուլություն է ողջ հանրապետության և ժողովրդավարական համակարգի համար, բայց պարոն Սիմոնյանը, կարծես թե, պահպանել է կուսակցական ղեկավարի իր օրինաչափությունը։, այլ ոչ թե պետական ​​ղեկավարի

Եվ, այո, արդարացի և օբյեկտիվ լինելու համար, ընդդիմության համար նիստերը բոյկոտելը մի բան է, որը կարող է, անկասկած, չափազանց վիրավորական և վնասակար լինել հանրապետության համար, և ես դա համարում եմ հակաարդյունավետ և անիմաստ, սակայն դրա հետ չհամաձայնելն ու քննադատելը մի։ բան է, բայց դատապարտել այն այնքանով, որքանով դա պատժելու գաղափարներ կան, իսկապես դատապարտելի արարք է:

Ժողովրդավարական համակարգերում փոքրամասնություններն ու ընդդիմությունը իրավունք ունեն և երբեմն դա կիրառում են, որպես բողոքի դեմոկրատական ​​արտահայտում, դա արտահայտություն է, երբ լռելը և խորհրդարանի նիստերին չմասնակցելն ինքնին արտահայտում է։

Ասել է թե՝ ես խորհրդարանի ներսում գործող երկու դաշինքները կառուցողական չեմ տեսնում, կարծում եմ՝ նրանք են խնդրի հիմնական մասը. մյուս մեծ մասը ներկայիս մեծամասնությունն է

Դա նրանից է, որ երկու կուսակցություններն էլ ԱԺ նիստերն օգտագործում են որպես կուսակցական և քաղաքական քարոզչության միջոց՝ մեղադրանքներ փոխանակելու, անիմաստ, անարդյունավետ փաստարկներ անելու, այնտեղ նախագիծ չեն քննարկում, ուղղակի այնտեղ բերում են քաղաքական վեճեր, վիճաբանություն խորհրդարանում, և երկու կողմերն էլ շատ անպատշաճ, երբեմն նույնիսկ գռեհիկ մեթոդներով փորձում են հարթել վեճերը, վիրավորանքները, բղավոցները, հայհոյանքները, երբեմն նաև ֆիզիկական բռնությունները։

Ազգային ժողովը ամենասուրբ կառույցն է, այն խորհրդանշում է հանրապետությունների ժողովրդավարական մշակույթն ու հարստությունը, խորհրդանշում է ժողովրդի կամքը, և որպեսզի այս ներկայացուցիչները պետք չէ յուրացնեն այս ուղեցույցն ու հայեցակարգը և իրենց չպահեն այնպես, ինչպես անում են, և վիրավորում են խորհրդանիշը: մեր ժողովրդավարությունը և հայ ժողովրդի կամքը ներկայացուցչող հաստատությունը

Եզրափակելու համար, պարոն Սիմոնյանը կարող է լավ միտք ունենալ, բայց ևս մեկ անգամ նա փչացնում է իր փաստարկը և իր հեռանկարը՝ կրկին փորձելով պարտադրել իր կամքը՝ իրեն հռչակելով բացարձակ իշխանություն, ով վայելում է հանրապետության ժողովրդի լիազորությունը։

Պետրոս Մանուկյան

Հայաստանի մեծ հանրապետության մտահոգ հայ քաղաքացի